Milan: 1608

Calendar of State Papers and Manuscripts in the Archives and Collections of Milan 1385-1618. Originally published by His Majesty's Stationery Office, London, 1912.

This free content was digitised by double rekeying. All rights reserved.

'Milan: 1608', in Calendar of State Papers and Manuscripts in the Archives and Collections of Milan 1385-1618, (London, 1912) pp. 612-646. British History Online https://www.british-history.ac.uk/cal-state-papers/milan/1385-1618/pp612-646 [accessed 26 March 2024]

1608

1608.
April 5.
G. Inf. 198.
fol. 172.
Bibl. Ambros.,
Milan.
1028. Father Anselm to Cardinal Federigo Borromeo.
Observantia meae ratio postulat ut quid tamdiu Roma agam paucis significem. Quamprimum Romam perveneram et ad pedes summi Pontificis accedere poteram quaedam illi memorialia porrexi ut impetrarem ea qua faciliorem redderunt animarum negotiationem. Summus Pontifex haec memorialia remisit congregationi sacrae penetentiariae et aliis et quibus nondum aliquid responsi habere possum. In curia hac lentissima est expeditio. Hic invenio multas contra nos Benedictinos Anglos jactatas esse calumnias, ab iis profectas quibus minime placet monachos in Anglia laborare, ac proinde omnem moverunt lapidem ut monachi ex Anglia revocentur. Et haec quidem calumniae quamvis non invenerint fidem, fecerant tamen dubitacionem aliquam in animis quorundam, cum non esset qui contradiceret et monstraret has informatores abuti auribus sanctissimi D. Nostri.
Ex litteris ante paucos dies ex Anglia scriptis intelligo periculum esse in schisma oriatur inter Catholicos, sacerdotibus opinione inter se dissentientibus de potestate Papae supra reges in temporalibus, (fn. 1) deus avertat hoc malum esset enim exhomum Angliae exitium.
Dominica tertia post Pascha celebrabitur Capitulum Generale nostrum Mantuae, qui intra paucos dies ibunt Rev. Abbates S. Simpliciani et S. Petri Inglaciatis, humiliter supplico V.D. III. et Rev. illos ante ad si vocatos hortari ut in Capitulo Generali faveant monachis Anglis in promovendo Ecclesie bono cum sacri ordinis nostri dignitate et sic festa Paschalia fausta et multa praecans V.D. Ill. et Rev. etc.
Roma, in ipso Sabbato Sancto, 1608.
[Signed] D. Anselmus Anglus.
[Postscript.]—Doleo esse istic qui missionem Anglicanam impediant, cum presertim, ut sciatis, prope Catholicorum illius partis dissidentes de potestate Summi Pontificis opiniones periculum sit, ne … aliquid … schisma … itur, sed suam causam tuebitur Dominus, sublatisque impedimentis, rem ad optatum exitum, cum videbitur opportunum perducet, ego tamen … negotium hoc totum S. Simpliciam Sanctique Petri Inglaciatis Abbatibus quam diligentissime … eisque ab monachis Anglis facere velint vehementer hortatio.
[1608.]
May. 25.
G. Inf. 201.
fol. 89.
Bibl. Ambros.,
Milan.
1029. Father Anselm to Cardinal Federigo Borromeo.
Nolui committere ut adm. Rev. P. Abbas S. Simpliciani Mediolanum rediret absque aliqua significatione observantiae meae erga V. D. III. et Rev. Ab illo autem coram sciri potest quomodo res nostrae se habeant. Ante paucos dies Romae venerunt ex Anglia sacerdotes duo, quorum unus pronepos est Celebris illius martyris Thomae Mori, qui sub Henrico Rege nostro 8vo passus est; uterque autem vir doctus et pius. Hi ab archipresbitero et reliquo clero missi dicuntur ad impetranda quaedam illi clero opportuna. In primis autem jam impetrarunt ut Breve Papae Clementis Octavi executioni mandetur, quo prohibetur Archipresbitero Anglia in regimine cleri sui ex PP. Jesuitis consiliariis aut administris uti. Reliqua nondum intellexi, in Anglia Rex noster Jacobus librum edidisse dicitur contra Card. Bellarminum cum exhortatione ad Imperatorem et Principes omnes statusque liberos ut excutiant jugum Pontificis Romani, (fn. 2) sic ipsi libuit appellare summi Pastoris Potestatem. Interim persecutio in Anglia saevit eo crudelior quo mitior esse videtur. Nam sanguinem sacerdotum (quam vidimus esse semen catholicorum) non ita crebro fundit. Censu tamen et bonis omnibus laycos exuit, quibus non solum vitam suam familiaque suae, sed etiam sacerdotum turbantur. Suppliciter peto ut R. P. Abbas S. Simpliciani intelligat operam suam in causa Anglica apud Prelatos nostros positam in Capitolo Generali ut nobis utilem, sic D. V. Ill. et Rev. gratam esse, quam Deus diutissime incolumem servet, etc.
Romae, in ipso Pentecoste Sancto.
[Signed] Anselmus Anglus.
1608.
June 2.
G. Inf. 199.
fol. 237.
Bibl. Ambros.,
Milan.
1030. James Forbes to Cardinal Federigo Borromeo.
Has omitted to write for these three years, not from ingratitude, but to avoid being troublesome. Sends account of what he has done in the time. Has finished philosophy, assisted by Cardinal Arigone. Is now transferred to Perugia to study law. If he makes as much progress as in philosophy, hopes to serve the cardinal in a few years, that being the rule for all his actions, since the cardinal has been the Maecenas of his studies. Hopes to end his days in Rome, both to try his fortune and to be far away from the sorrows of his distracted country.
Perugia, the 2nd June, 1608.
[Italian.]
G. Inf. 202.
fol. 142.
Bibl. Ambros.,
Milan.
1031. [Father Anselm] to Cardinal Federigo Borromeo.
Tantum ecclesiae principem gravissimis sanctissimisque curis distentum literis frequentandum levioribus non putavi, quae causa est cur qui semper memor sum illustrissimorum vestrorum in nos meritorum rarius tamen ad D.V. Ill. per tot menses scripserim ne non tarn officiosus videar quam importunus. Nunc vero occasione regularum (quas hisce inclusimus) quid et quomodo in hac curia tarn diu egerim paucis significare volui. Minutius autem nosse si dignabitur ex scriptis in haec causa Ser. D. Nostro. et Sacrae congregationi sancti officii exhibitis (quae RR. Abbatibus nostris Mediolanensibus missa sunt ut D.V. Ill. presentarentur) plenius scire potest: quibus lectis facile intelliget quas tentationes in viros Religiosos in missione Apostolica et persequutione haeretica positos cadere experimur. Quo magis sibi gratulentur Deoque gratias agant sacerdotes oblati vestri in Rhaetiam vicinam evangelizandum missi, hujusmodi fragilitatum fontes esse obstructos abjecto regulae eorum Sanctissimae qua D.V. Ill. illis cavit ut Apostolicis moribus mediisque contenti, ex evangelio nec ditescere possint nec politicis molitionibus se ingerendo Magistratui haeretico in suspicionem odiumque veniant reip. seditionibus perturbandae ad juvandas animas Nobisque Anglis condoleant ejusmodi zeli veri et profectus impedimenta. Etenim huic fit ut spiritus crucis et poenitentiae (qui solus tutus est sub persequutore) machinationibus astutiisque politicis (tanquam frigida infusa) in sacerdotibus nonnullis quotidie defervescat, atque animarum zelo sensim succrescat ambitio sic Christum predicandi ut etiam seipsos (contra Apostoli normam). Seductis vero suaderi vix potest eos qui ferrum et flammas patriae foris parant sicarios domi in Principis suos armant missos esse in Evangelium pacis aut Apostolos illius esse qui non eripit mortalia dum regna dat celestia. Sed ego haec prudentia aliorum censenda relinquo.
Ad meipsum autem quod spectat, in primo adventu meo in hanc urbem, magno beatu et strepitu invidioso ab adversariis de industria ubique excitato Romae personuit me, scilicet ex Anglia in curiam venisse accusandum P. Jesuitas. Ego vero ne unum quidem verbum in illos durius: hoc tantum supplex petii, ut Benedictinis Anglis (quibus Belgii Abbates in Bonum ordinis Benedictini et presertim missionis Anglicae monachorum monasteriolum Duaci in Relgio construere voluerunt et interim in domo conductitia in observantia regulari et studiis Anglia aptis honeste alere) Duaci absque molestia commorari liceret vel certe vexatores nostri rationes afferent cur religiosi pii et exemplares et nemini bono graves, ob fidem patriam exules, in exilio ob solum monachatum, aliud exilium subire cogerentur. Per septimanas multas calumniae eadem fere quas transalpes jactas novimus etiam in urbe clam et timide obmurmurantur tandem inito jam quadragesimali jejunio novi in scripta quaedam contra nos a. P. Persono redacta et quibusdam Illis. tradita. Diu sed frustra laboravi ut mihi scripti illius (ad respondendum) copia daretur; instant et contra adversarii ut ego in vicem illos scripto accusem quod plane recuso me enim fratrum defensorem nullius accusatorem accessisse; interim adversarii ut modo omnes amici destituant laborant inter alia artificia unum dicam singulare, norunt Benedictinos Anglos in missione Anglica esse partim Cassionse partim ex congregatione, Hispanica, hinc ansam. arripiunt ut fautoribus nostris qui in hac curia Gallis magis quam Hispanis studere videntur, suadent me defecisse ad Hispanos ab Italis hanc causam nullorum monachorum esse nisi Hispanorum aliis vero (etiam monachis Hispanis) tam intra quam extra urbem insinuatum est, hanc causam non pertinere ad monachos Anglos congregationis Hispanicae, … ideo … in curiam venisse ut auctoritate Apostolica illorum a superior, sua congregationis obedientia substractos nobis Casivensibus subjicerem. Ego interea litium pertaesus et altercationis fraxi adversarios ad presentiam et disceptationem causa coram Ill. Tivry et Bellarmino tanquam acquissimis utrique parti, quorum arbitrio lis omnis componeretur, sed hoc arbitrium declinantes adversarii ad judicium provocabant illorum judicium quos ipsi (etsi actores essent) elegerant contra juris formam quo actor sequitur forum rei. Qua de re (postquam diu multum qui utriusque certatum est) ego in mense Octobris a Ser. D. Nostro impetravi ut Ill. Dom. Cardinales Sacra Congregationis Sancti officii causam nostram judicarent, quos omnes una cum Ser. D. Nostro scriptis informavi.
G. Inf. 202.
fol. 143.
Bibl. Ambros.,
Milan.
1032. The Procurator General Of The Order Of Benedictines to Pope Clement VIII. (fn. 3)
Holy Father: Cardinal Bianchetto directs me, by order of your Holiness and the congregation of the Inquisition to answer and state what I know about the allegations and charges made by Father Parsons and the other Jesuits against our monastery of Douai, and against the English monks of our congregation of Spain, and what remedies I consider to be necessary.
Seeing how full the world is of various calumnies, disseminated, it may be presumed by those who now manifest themselves before the apostolic see as adversaries and the movers of that passion, I, as Procurator General of the congregation in question and its monks, cannot answer according to law, unless I first receive in writing what these enemies allege. If this arises from these opponents, it seems very remarkable that we should be asked to accuse ourselves upon those things which they say against us, and cannot prove in court. Neither does it seem in conformity with justice to appoach your Holiness to drive away our monks from our monastery of Douay and impede the apostolic mission and ministry in which those monks are actually engaged, giving their blood and their life for the Catholic faith and the service of the apostolic see, alleging charges dishonourable to our monks and all our religion, upon which they do not wish the truth to be known.
So far as I know, and can inform your Holiness in this affair, I say that the congregation of St. Benedict of Spain, without claiming any human interest in England, which it hereby renounces for ever before your Holiness, but solely out of zeal for the Church of God and the law of charity, has received into its bosom many English, and has set up two colleges in its monasteries in Spain, one for philosophy and the other for theology, to educate them and send them to England for the preaching of the Gospel. Those English monks whom the congregation considers suitable and well taught in the faith and monastic discipline, and in the learning necessary for that mission, are sent to England at the cost of the congregation, which offers its monks and property for the common benefit of the Church, and in particular of the kingdom in question. Other Englishmen and ultramontanes, who are not opponents, will testify to the profit and example afforded by these monks.
The English Jesuit fathers, under whose care the English seminaries are, so strongly objected from the first to this mission and to the receiving of Englishmen into the order of St. Benedict, that they made a great stir at Valladolid in the year 1603 before the nuncio and everybody, and finally they had recourse to the Council of State, to stop the mission and the profession of these Englishmen, under the pretext that it was not fitting that other religious or other persons should enter England for the preaching of the Gospel, except the priests of their seminaries, who go with their approval and under their control, as otherwise there would be occasion for disputes. They also complain of the admission of these English seminarists into the order of St. Benedict of Spain, without the approval and knowledge of the Jesuit fathers, their rector and confessor, and that we others solicit them, as your Holiness will see from the letter and commission which the Council of State gave to the Cardinal of Toledo, so that he might take information and proceed in the matter, informing his Majesty, so that a remedy might be provided. We enclose a copy of this letter in our Summary No. 1.
The cardinal heard the parties and took the necessary pains to learn the truth, the Jesuit fathers participating actively, and it was found to be untrue that the congregation of St. Benedict induced these English to take the monk's habit, and that the disadvantages which they alleged from that mission and profession mere equally untrue, but that it was a great work of charity for the service of God and the Church. Thus, so far from stopping the work, the cardinal commended it to his Majesty and the Council of State, thanking and encouraging our congregation.
Some of these monks of our congregation of Spain, stopped in Flanders before entering England, in order to await a better opportunity, while others came out of England, giving way to the persecution in order to make more fruit. Their life in England and Flanders was so good and exemplary that the Abbot of Arras gave them the monastery which is his priory at Douay; and not only he, but other abbots and prelates of Flanders offered them assistance for repairing and enlarging that monastery of Douay, and for building others in Flanders, not only because they might have easy and convenient access and egress to and from England, but so that the College of Douay and the other monasteries of our English fathers might serve for the information of the other monasteries of Flanders, as a seminary and school for the education and instruction of the monastic youth of Flanders. In addition to this, the Abbot of St. Adrian and others began to send for these monks to reform their monasteries, This is what led to the opposition of Father Persons and the other Jesuit fathers, with so much eagerness, and in so many ways, alleging in England, Flanders, Rome and elsewhere what they considered necessary to justify their provision. They tell the Archduke Albert that your Holiness does not wish these monks to be at Douay, and it is not advisable, for certain reasons which they allege; and they tell your Holiness that the archduke does not wish it and it is not advisable for other and different reasons. I do not answer these, because, as I have said, they are not given to me juridically, and because, as the Jesuit fathers themselves, their general and your Holiness also know well that in these disputes I have always refused to speak or to give a memorial before your Holiness and other tribunals. I have merely remonstrated with the Jesuit fathers and their general, beseeching them to arrange a remedy among ourselves, because it is impossible to speak outside without bitter words against those who so unrighteously take away our honour. For this reason I have kept silence hitherto, setting the charity and honour of the others before our own honour.
But now, since they have disinculpated themselves and told me that this opposition of Douay did not come from them, and that they would try every way for a remedy, while they have derided my general and have complained in the meantime to your Holiness and have caused this matter to be introduced into the Holy congregation of the inquisition, and Cardinal Bianchetto commands me to tell what I know about the truth, and what remedy I consider necessary, I say that the following is what I consider in my conscience:
First, that Father Persons and the other English Jesuits do not wish, for reasons known to them, that other religious shall enter England, especially those of the order of St. Benedict, who are so rooted in the hearts of the English, because they were their first apostles, or any other Catholics either who do not pass through their hands. I can show that this is not a rash statement, even if the book written by Father Parsons upon the reformation of the new church of England does not suffice, of which your Holiness will have heard. For the present this letter of the Council of State will suffice, which states it clearly, as well as the outcry which we now hear, made by these fathers, not only in England and Ireland, against the secular priests and other religious, who canonize their preaching by martyrdom. If they cannot deny that they are religious, they deny the martyrdom, as in Japan; and if they cannot deny the martyrdom, they deny the monkhood, as they are doing now with one of our monks martyred in England, whom they will not admit to be a monk.
These fathers claim that they alone are capable of entering England and other realms and acting as apostles there, because they are more fit, or for other reasons; and that they are better educated and turn out better instructed in the faith and in the Christian and religious doctrine, and are better equipped for preaching the Gospel, when they are in a seminary of catechumens, governed and administered by an English Jesuit, who but yesterday, I say it for his glory, was a catechumen and a neophyte, than those who are educated in the convents for novices and under the ancient discipline of the monasteries of St. Benedict, from which so many saints, doctors and preachers have come, as well as the first apostles of England and so many other kingdoms, so that one cannot help calling it great presumption.
Secondly, in pursuance of this their presumption, that none but those who pass through their hands shall enter England to preach the Gospel, even though he may have the apostolic authority, quod est contra jus divinum et id quod habetur in c. in novo Testamento, distinct. 21. they claim that no Englishman shall take the habit of St. Benedict or of any other religion, except with their consent and approval. This, besides impeding the profession, is contrary to the laws and the impulse of the Holy Spirit, as has been expressly declared and decreed, in cii, sunt 19 que 2. As this decree is so much to the point it is quoted in extenso in the Summary No. 3.
Accordingly, I say on my conscience that all the things laid against our English fathers are untrue, because they not only had the approval of all our religion for the said mission, but, if your Holiness will know the truth they will have it from all the English and Flemish Catholics who are not interested. Those who maintain the contrary ought to prove it. That the articles in question are mere calumnies and false witness, without any foundation beyond what has been stated, and that these Jesuit fathers set down as criminal, restless, impertinent and ignorant all those of their seminaries who do not wish to be Jesuits, or who want to belong to some other religion, especially St. Benedict, and that from this arises the disturbance and unrest which they speak of in their seminaries, and the ill-fame of the others who go to England and do not pass through their hands, the testimony which I present originally to your Holiness will suffice, in addition to other testimony which will be given if you desire full proof, as it comes from those who are in a position to know the truth, as they state it so clearly and with so much risk to their persons. I enclose a copy of this in the Summary No. 2.
Accordingly with respect to a remedy, I say with confidence that if God does not remove these ideas and this presumption of the Jesuit fathers, or if the holy see does not take the necessary steps to present these disturbances of England, even if it mean severity with them, it may not be possible to remedy other scandals which arise every day from this presumption and emulation with other religions, and I protest to your Holiness in the name of my congregation, that it desires no emulation with the religion of the Jesuit fathers or any other, and if, in order to avoid it, your Holiness thinks that our fathers should withdraw from the congregation, whether with or without honour, it is very ready to do so and recall its monks, because it has no other interests than those of the holy see and the church, and desires no honour but to obey your Holiness.
No. 1. Most Illustrious:
As your Eminence knows the Council of State informed his Majesty that on the 8th ult. there went to the monastery of St. Benedict the royal six students of the college of the English of this city, without the knowledge of their superiors, saying that they wished to become monks of that monastery, though they had previously had converse with the monks of that convent, with whom they might have already agreed, and also informed his Majesty of the disadvantages that arise from this, because many will not allow their sons to leave England, and others will not risk their lives to bring them out of that kingdom if they knew that this would happen, and so notable harm would be done to the seminaries. Moreover for the spiritual increase of the Catholics of England, it will introduce great difficulties if there are religious of different orders, owing to the disputes that may arise. His Majesty has decided that the general of St. Benedict shall be warned not to allow opportunities for efforts to draw the members of the seminary into his order, because the Catholics of England have had an understanding with the priests of these seminaries for so many years, and have proved how much they can trust them, from which rivalry and discord would arise between one and the other, in such sort, that instead of doing good they would do much harm. This must not be, and for so doubtful an advantage we must not risk losing what has seemed so secure and certain for so long a time. His Majesty commanded me to write this to your Eminence of what he has ordained in the Council, because he remembers what you undertook to do.
Valladolid, the 18th September, 1603.
[Italian.]
Rev. Presbiteri Joannis Crouderi optimo anteactae vitae in hoc collegio Anglicano Vallisoletano testimonium.
Cum justitiae et charitatis titulo unum quemque hominem obligari certum sit non propriae tantum famae sed proximorum etiam quantum fieri potest et de injuste ablatae restitutione laborare nec dubitari queat quin ejus bono nomini turpissima ac prope indelebilis apud omnes bonos miratur nota quia ex tam sancto instituto Collegio post sedulam sexennio ibidem philosophiae et theologiae navatam operam, post totidem annos summa cum pace et benevolentia alumnorum omnium precursorum post promeritam ad sacerdotii dignitatem promotionem jam jam quod finis est et scopus altissimae hujus collegii vocationis in Angliam lucrandarum animarum gratia remittendus de repente submoveretur nisi illum tamen per injuriam submotum omnibus et singulis quibuscumque reliquam vitam transacturas est patefieret ideo ut conscientiis nostris satisfaceremus prestaremusque debitam tali et tanto sacerdoti officium sive pietas ejus sive doctrina sive vitae modus sive generis claritudo spectetur Testamur universis ad quod presentes provenerint perque easdem notum facimus tam longe abfuisse R. Sacerdotem Jo. Crouderum ut meretur, sic e collegio hoc nostro cum infamia et dedecore expelli ut optima ejus et modestissima hic vivendi ratio cum laudatissima cujusvis alumnorum vita non minus erubesceret conferri, quam illam erubescant inimicis ejus ulteriore nostra conversatione indignam predicare adeo ut nihil in eo inventum verae causae certo certius sciamus et unanimes asseveremus nisi quod suspicarentur favore summopere illa animoque affici erga sanctissimam et antiquissimam divi Benedicti religionem eam proculdubio nulla malevolentia prosequendam quod enim in suis accusationibus seditiosum hominem scandalosum negligentemque regularis collegiis disciplinae illum nominant omnino a veritate abhorrent hoc omnia nam pacis fuit studiossimus nullus illo omnibus ad optimam indolem amicitior, nullus ob pietatem gratior nullus in institutorum collegialium observantione accuratior quod ingratitudinis illum ob accepta beneficia arguunt unanum est cum priora illa amoris signa infinitis postea injuriis obliteraverint; in reliquis causis quas adversus illum adstruunt quod fuit dignissimo Divi Benedicti Religioni et religiosis addictus quod uni aut alteri ex sociis alumnis gravi morbo decumbentibus, sacrum ejus habitum obtinuerit quo simul ac induebantur ab egritudine propter omnem fere spem (ne dicamus miraculose) ceperunt convalescere quod aliis habitum desiderantibus necessaria quaeque (quod facere potuit) pro itinere procuravit non excusamus illum nec defendimus sed supra factum laudamus et extollimus hoc nostri omnium de vita Gen. R. Jo. Crouderi laudabiliter gesta sua ejusque manu firmatum judicium habeto quisquis pie et religiose lector conscientiis nostris nobis coram Deo de veritate testimonium prohibentibus.
Vallisoleti, in collegio Anglicano, anno Domini, 1608, [vi] Maii. Subscripsimus: Josephus Perseus
Thomas Scocet Presbyteri.
Robertus Edmonde.
Johannes Smitheus, suicenus, alumnus.
Henricus Claricius, alumnus.
Richardus Cohitler, alumnus.
Briantus Heyetad, alumnus.
Edwardus Tongonus, alumnus.
Richardus Pervivally, alumnus.
Henricus Grencood, alumnus.
Mattheus Sanfrodus, alumnus.
Johannes Barnez, alumnus.
Edmundus Cobus, alumnus.
Ludovicus Adeliamus, alumnus.
Robertus Bertones, alumnus.
Edwardus Ringhellus, alumnus.
Gaspar Garmeus, alumnus.
Edwardus Adhiebi, alumnus.
Fraciscus Talienis, alumnus.
Johannes Day, alumnus.
Hoc presens copia concordat de verbo ad verbum cum originali quod ego Notarius Apostolicus attestar, Mellon notarius.
Qui monachorum propositum appetit etiam invito episcopo suscipiendus est.
Duae sunt inquit leges una publica altera privata. Publica lex est quae a SS. Patribus scriptis est confirmata ut est lex canonum, quod quidem propter transgressiones est tradita verbi gratia decretum est in canonibus clericum non debere de suo Episcopatu ad alium transire sine commendatiis litteris sui Episcopi quod propter criminosos constitutum est, ne viz. infames suscipiantur personae debeant offera sua cum non peterant in suo Episcopatu in alieno celebrare quod jure preceptis et scriptis detestatum est Lex vero privata est qua instinctu S. Spiritus in corde scribitur sicut de quibusdam scribit Apostulus qui habent legum Dei scriptam in cordibus suis et alibi cum gentes legem non abeant si naturaliter ea quod legis sunt faciunt ipsi sibi sunt lex se quis horunt in ecclesie sua sub episcopo populum retinet et seculariter vivit si afflatus spiritu sancto in a aliquo monasterio salvare se voluit quia lege privata ducitur nulla ratio exigit ut a lege publica constrigatur, dignor est in lex privata quam publica spiritus quidem Dei lex est et qui spiritum Dei ducuntur et quis est qui spiritu sancto possit digne resistere quisquis agi hoc spiritu ducitur etiam Episcopo suo condicente liber nostra aucte justo lex non est posita sed ubi spiritus Dei ibi libertas et si spiritu Dei ducimini non estis sub lege.
G. Inf. 202.
fol. 144.
Bibl. Ambros.,
Milan.
1033. An Extract of certain articles taken from an English book, written in manuscript, entitled, Memoriale pro Reformatione Angliae, continens observationes quasdam et concilia quae in primo parlamento vel Nationali Concilio Patriae nostrae postquam ad fidem Catholicam revertatur proponuntur, collectum per R.P.—Anno Domini, 1596. (fn. 4)
Tam insignis est in Angliam divini favoris significatio ut omnem omnium Anglorum industriam illa excitare debeat ad Anglicanum Ecclesiam reformandam. Nam praeter martyrum sanguinem, quo spiritualis Ager noster copiossissime irrigatur, etiam ecclesia nostra materialis magna ex parte manet, cui ut forma perfectissima inducatur, id omnino elaborandum est.
In hoc reformandi studio non est quod quisquam putet, in alias orbis Christiani Provincias oculos esse conjiciendos ne in frigidis aliorum moribus noster zelus defervescat.
Imo neque ipsius Tridentini Concilii Instituta perfectam illam quam nos meditamur disciplinam continent. Concilium enim illud necesse habuit pro modo corruentis Ecclesiae ad captum orbis, a perfectione jam deflexi multa indulgere. Enim Patres Concilii Tridentini cum ecclesiam non novam fabricare sed annosam jam mutantem fulcire vellent, non poterant omnes spiritales Architecturae Regulas accurate servare, in Anglia vero Rex et parliamentum poterunt ecclesiam omnibus suis numeris absolutam, id est Apostolorum temporibus conformem a primis fundamentis exaedificare, ut ecclesia nostra sit speculum quoddam, et instar cujusdam exemplaris, ad quam Reliquae Nationes se componant.
Regnante Maria, Ecclesiae Anglicae reformatio, comediae haud absimilis fuit in qua histriones, et si iidem ipsi semper maneant, diversas quas induunt personas pro re representanda subinde mutant. Nam qui Catholicos sub Edoardo Sexto persequuti fuerant, hi Haeretici sub Maria inquirunt et sacerdotes a concubinis vix avulsi altari continuo restituuntur et bonorum Ecclesiasticorum Raptores Bullas quasdam a summo Pontifice subreptitie impetrarunt, quibus se ipsos deciperent, dum sacrilege rapta secure tenere illarum Bullarum virtute putarent.
In hac nostra futura reformatione ante omnia Magistratus quidam seu quinque Viratus instituatur qui concilium reformationis nominetur, penes quod Concilium reformationis totum reformandi judicium et auctoritas sit statim in additu reformationis inchoatae Aedicto publico cautum sit ne qua persona religiosa vel ecclesiastica non accersita Angliam intrare presumant, quod si forte quisquam intret, continuo se praesens sistat coram Concilio reformationis, cujus arbitrio, aut in Anglia manere, aut iterum exire jubeatur.
Haereticos initio tollerare non inutile erit, ita tamen ut non permittantur praedicare, exemplo Belgarum, sic enim Catholici liberabuntur ab illa calumnia qua dicuntur persequi antequam doceant hinc dum confidentius agunt Haeretici citius convertentur, et hinc Rex cernere potest quomodo affectus sit populus.
Ex haereticis ad fidem conversis nullus nobilitate aliqua aut ulla alia in re insignis Ecclesiae reconciliari debet absque consensu Episcopi sui, qui id muneris injungeat viris idoneis, dabiturque sic conversis locus et tempus et modus se recolligendi et novissima meditandi, quae animas in re tanta juvare possunt. Ii soli ad munia in Republica eminentiora et dignitates assumendi sunt, quos constat Catholicos esse et de fide Catholica optime meritos: omnes contentionum radices quamprimum extirpandae sunt quae inter laycos et clerum, inter Episcopos et Capitula sua, seculares et regulares et diversos variorum ordinum regulares oriri solent, ob jura pretensa praesidentias, privilegia, immunitates et hujusmodi quae omnia in ipso reformationis limine desidere et declarare pro utilitate temporum et partium quorum interest applausu, si fieri potest ad Concilium reformationis pertinebit. Bona Ecclesiae sub Henrico VIII sacrilege rapta statim restituantur, aliter enim nunquam fiet, ut Deus Anglis placetur, vel ullus illorum bonorum detentor vel in foro conscientiae, vel in foro contentioso securus erit.
Bona regularium integre restituta non sunt, alicui eorumdem Possessori antiquo statim restituenda (si quis illa jure suo sibi vendicare vellet) sed habito prius Summi Pontificis et futuri Regis consensu in commune quoddam Aerarium, seu Bursam publicam in praesentes Angliae usus distribuendam conjici debent.
Tempora enim Angliae alia sunt quam quando haec bona a majoribus nostris in Monasteria collata in antiquorum religionum jura abierunt.
Orbis universus novit bona Angliae regularia, pleraque ad S. Benedictum pertinere, quo in ordine Nationis Angliae paucissimi in praesenti sunt qui Patribus suis in amplissimis illis bonis Haeredes succedant et Angliae non expedit eadem bona Benedictinis Alienigenis concedere.
Praeterea fortasse tot Monasteria S. Benedicti aut S. Bernardi, aut alterius alicujus ejusmodi ordinis Monastici (etsi in se sanctissimi) nec possibilia erunt, nec necessaria Angliae in principio reformationis, sed multo magis loco multorum ex illis Scholae Seminaria, studia publica atque adeo collegia et domus illorum Regularium qui praedicando et docendo proximis magis sedulam navant operam. Hi enim plusquam Monaci Clerum Anglicum adjuvabunt, non solum initio reformationis, sed etiam deinceps per multa annorum spatia.
Ad Concilium igitur reformationis spectabit bona regularium prout ipsi Concilio in Domino videbitur, non quidem attento antiquorum possessorum jure sed praesentium temporum utilitate distribuere, antiquum jus suum (si quis acclamando praetendere velit) nullo modo audiri debeat.
Haec enim bursa communis ex regularium bonis constans, aut aliqua ejusmodi sic nostrae quam cupimus reformationi necessaria est, ut absque ilia Angliae reformatio nusquam talis erit qualis esse deberet, imo si pax ipsa et utilitas publica spectetur longe utilius et magis pacifice dicta regularium bona arbitrio Concilii reformationis dispensabuntur, quam si ad singulas religiones pro antiquo jure suo redirent.
Quando videbitur Concilio Reformationis ordinem aliquem regularem in Angliam admittere talis ordinis generali scribat, eique qualitatem et numerum mittendorum sufficientem tali ordini inchoando praescribat.
Ordines vero admissi Londini primum inchoent omnes; Cappuccinis vero locus ad Tiburmum assignari potest. (Note in Italian: Tiburn is the gibbet of London, the place where executions take place every month, uninhabited and of ill repute, three miles from London.)
Regulares, ut diximus Londino primo positi zeli sui specimen praebebunt ut inde possint derivari citius, aut serius, magis aut minus prout ipsis temporibus utiliores videbuntur et ad opera vitae activae in lucrandis animabus se accingent, prima tamen cura posita sint in Collegiis et Seminariis erigendis.
Equites Melitenses quos nos S. Johannis in Anglia vocamus, vulgo de Malta, cum ob Turcam a nobis longe remotum, non valde utiles Angliae sint, et de castitate quam Deo vovent egre custodita suspecti, non est quod deinceps recipiantur in Patriam nostram, sed loco eorum instituatur Ordo novus Equitum Conjugatorum.
Et si antiquae religiones non sint penitus abjiciendae sed iis etiam tempore et modo quo publice videbitur expedire quaedam Monasteria assignari poterant, cum tamen vitam contemplativam maxime colant satis benigne cum illis actum putent, si monasteria sint, non eo numero et majestate qua ante florebant, sed singulis ordinibus unum deputetur Monasterium in singulis Provinciis censu parvo qui satis sit ad alendum numerum competentem personarum religiosarum, considerandum est quinam retinent primaevum sui instituti spiritum et de quibus spes est fore ut cum vere Deum quaerant, lite cum aliis exercere nolint.
Quando de monasteriis agitur advertendum est eorum plura sacris virginibus quam viris concedenda esse, quae etiam virgines cujus regulae et a quibus gubernandae erunt statuendum est.
Si quando visum fuerit Reipublicae ordinem S. Benedicti Angliae restituere non est quod Abbates Barronum Regni praerogativis et praeminentiis pro more antiquo deinceps gaudeant ut in sollemnibus Regni Comitiis ubi est statuendum de Reipublicae Summo ordines Regni conveniunt (nos parlamentum appellamus). Abbates aequali jure cum reliquis proceribus in concessu principum suffragia ferant et sententiam dicant, sed Benedictinis satis erit, si loco tot Abbatum, Barronum praerogativis antiquitus praefulgentium unus imposterum Abbas ex illis aut Provincialis aliquis tantam loci et Privilegiorum amplitudinem exclusis coeteris solus obtineat. Interim fortasse expediret viris insignibus certorum quorumdam regularium alterius cujusdam instituti locum in Parlamento de novo concedere, saltem in concessu inferiori, ubi Populi Procuratores et oratores Provinciarum consident.
Beneficia illa opima quae apud nos personatus expropriati vocantur et antiquitus Monasteriis annexa erant ab illis imposterum avellantur et aliis Ecclesiae usibus assignentur.
Ex hac bonorum regularium quam diximus distributione, Anglia post aliquot annos etsi non tantae Majestatis majoris tamen perfectionis regulares haberet et longe utiliores ad lucrandas animas.
Illi enim regulares magis multiplicandi essent qui saluti proximorum magis incumbunt.
Ut autem haec bonorum regularium dispensatio quam statuimus fiat et nulla antiquorum possessorum contra hanc reclamatio admittatur, Summum Pontificem et futururum regem jam interim anticipates supplicationibus pervenire et praeoccupare decet.
Opportet etiam a Summo Pontifice impetrare ut remittere velit saltem ad tempus ex omnia quae de Episcopatibus vel aliunde Anglia sedi Apostolicae solvere consueverat, haec enim requirit nostra reformatio.
Reformandae Ecclesiae maximo interdum impedimento esse solent Episcopi tepidi et Ecclesiastici indisciplinati.
Quod ad clerum Anglicum attinet etsi bona saecularium Ecclesiarum non in Bursam quamdam communem (quod de regularibus statuimus) sed ad proprios et pristinos Ecclesiarum usus redire possint, non tamen usque quaque libere et absque omni reformatione sed limitata et restricta conditionibus a Concilio reformationis apponendis.
Inferioris conditionis sacerdotes nulla habeant certa sacerdotia personatus, aut beneficia sibi appropriata, sed aestimato vitae et laboris merito habeat unusquisque provisionem statui convenientem.
Praelati Ecclesiae Anglicae et si jus aliquod habere possint non tamen ita fixum et perpetuum ut pensatis moribus et regiminis modo non sint ad nutum ammovibiles et illorum Palatia mulieribus non pateant nisi notas ob causas.
Ad duos qui antiquitus erant in Anglia Archiepiscopatus addatur tertius Bristoae super Angliam occiduam et Walliae partem, ita tamen ut primatus Angliae apud Cantuariensem maneat.
Etiam praeter Universitates studiorum publicorum Oxonium et Cantabrigiam instituatur Universitas tertia Rictmundiae, Dunelmi vel Novocastri in partibus Angliae borealibus in quorum singulis fundentur tria seminaria praegrandia in quibus sola Theologia, Phisica et Logica praelegantur quibus subordinent Seminaria Puerorum per reliquam Angliam erigenda. Festi dies in Anglico Callendario reforcentur et pauciores sint.
Lex illa quae vocatur Mortmain, e qua cavetur ne ad mortuas manus si licet Regulares donationes bonorum stabilium fiant, tollatur, saltem ad tempus.
Etsi concilium hoc reformationis negotiorum moderatores sint nemo tamen illud putet inquisitionis nomine appellandum. Nam praeter hoc etiam inquisitio in Anglia institui debet, non ejusmodi qualis Romae, Venetiis, Neapoli aut omnino per Italiam est, sed in praecipuis ut Angliae utilis sit Hispanicam Inquisitionem exprimere debet.
Alia et multa sunt in Auctoris volumine quae temporis angustia exscribi minime potuere, in fine tamen libri totius manu propria idem Author sic se subscribebat:
Haec ad Honorem Dei et Patriae bonorum suggerenda habui ego
Rob. Personius.
G. Inf. 202.
fol. 145.
Bibl. Ambros.,
Milan.
1034. Beatissime Pater:
A monachis Anglis duo requirebantur, primo ut ad objecta respondentes veras hujus dissidii causas exponerent; secundo proponerent ea quae paci conducibilia putabant.
Quod ad primum; constat plane ex litteris Concilii Hispanici et Alumnorum Vallisoletanorum, et ex abstracto libri a patre Personio, de reformatione Angliae scripti (quae in Seminariis publice inter prandendum fuit lectus) et ex reliquis scriptis jam porrectis quinam illi sint qui soli esse velint, qui contra decreta Summi Pontificis ad tribunalia saecularia adeunt, in reliquorum ordinum prejudicium, qui quae omnio ad se trahentes, videntur Spiritum Sacrum, intra suae Societatis Cancellos, velle compingere. Quia tamen difficile ob locorum personarumque distantiam in singulis objectis adversarios de calumnia convincere, duo solummodo nobis objecta, quae in praesens in hoc loco manifeste dilui posse convincemus.
Primum quidem contra D. Anselmum ad Ill. Card. Bellarminum delatum, quod is contra Societatem Jesuitarum, quibusdam Baronibus Anglis hic in urbe loquutus sit, quod quam sit falsum patet No. 6.
Anselmus vero ideo vos hic Romae adiit quod eorum unum antea in fide instruxerat, aliosque ex comitatu Catholicos noverat. Ex quibus cum audiverat tractos fuisse se ad partes, dum Florentiae manserant premonitosque fuisse ut a quibusdam Romae Catholicis caverent, necesse habuit hujus dissidii, eis jam antea satis cogniti rationes aperire, absque tamen alicujus vel Societatis vel personae injuria.
Secundum objectum est contra R.P.D. Augustinum Sancti Johannis vulgo in Anglia Patrem Vitum appellatum, quod is videlicet Capellanus major cohortum Anglicarum in Belgio fuit ab Angliae Concilio nominatus, id quod Pater Balduinus Jesuita asseveravit se accepisse ab Archiepiscopo Tarentino, tunc in Belgio Nuncio Apostolico, quo quam sit falsum patet ex libris positis No. 7 et 8.
Neque mirari debet Sanctitas Sua si Comes ille Arundelius paulo commotior in litteris videatur, qui cum vir catholicus sit et Comes Imperii Romani et Baro Angliae et generalis illarum cohortium fuit, tam procacem in ipsum injuriam et in ordinis religiosi prejudicium ferre non posset.
Ut autem pateat Sanctitati suae operam nostram in Belgio monachis reformandis requiri subjiciamus litteras Abbatis S. Adriani, No. 9.
Quod secundo requirebatur a monachis nostris quae paci conducibilia putarentur ea humiliter hic subjiciemus No. 10.
Nos infrascripti testamur in presentia nostra Ill. D.D. Guillelmum Pauletti Baronem de S. Joanne et D. Guillelmum Cecilium, Baronem de Roos, Anglos, interrogates respondisse se vel aliquem illorum nunquam audivisse D. Anselmum monachum Cassinensem Anglum, O.S.B. loquentem contra Soc. Jesuitarum in cujus rei testimonium nostra nomina subscripsimus, die 20 Octobris, Anno 1608.
Guillelmus Perseus.
Signum Petri de Leu +. Ego D. Constantinus Cajetanus praesens fui testorque proterea crucem hanc supradictir signasse Petrum de Leu, capitaneum in Hybernia.
Ego jam D. Constantinus Cajetanus presens fui testorque supradictam scriptionis hujusce veritatem derivasse ex ore praedictorum DD. Anglorum Baronum.
Copy No. 7 Admodum Rev. in Christo Pater dilectissime:
Gratissime mihi fuerunt litterae Paternitatis tuae 2a Maii exaratae, quibus acceptis partim sum laetatus te in Bruxellam rediisse atque a Serenissima Celsitudine Archiducis Alberti commendatitias litter as obtinuisse ad RR. DD. Abbates Ordinis sui ejusdem Provinciae, quo tibi sociisque tuis ad victum necessaria suppeditent, partim dolui in te tanquam in tuto portu degentem insurrexisse iterum eosdem prorsus persecutionis ventos, qui tibi quo minus Anglicanae Legionis Capellanus major fieres obstiterunt. Verum enimvero miror ut cum maxime in te, nihil minus tali aliquid affectantem iisdem illos vehementibus flatibus insufflare, teque novis calumniis et detractionibus obruere hucusque tam enixe contenderetur quod vero circumferunt me Petri Balduino retulisse ex ore Comitis Arundellii accepisse me te istuc nisi sum a Senatu Anglicano et Anglicanae Legionis Capellanum Majorem ab eodem Senatu electum, ea lege eoque jussu, ut nemo praeter te alius ad eam dignitatem ascenderet, quod illis ut nuncias, praecipue calumniarum et convitiorum fontem aperit, ego neque hujusce rei conscium nec me ex ore dicti Comitis Arundellii id nunquam serio vel joco accepisse iterum atque iterum obtestor verum fateor, verum loquor, verum pronuncio, sic veritas semper et apud cunctas nationes suas vindicet partes. Hoc enim tacere minime possum pluries Comitem Arundelium a me auditum dolentem se ut paternitas tua in Capellanum majorem crearetur, obtinere non potuisse, quod maximum Catholicae Majestati damnum fuisset allaturum expediisset enim te potius, vel alium Benedictinum, quam alterius religionis aliquem ad eam dignitatem adscitum fuisse, non enim Senatus Anglicanus te quem probe noverat quam coeteros alterius Religionis tam infuso odio esset prosequuturus, quod rerum postea comprobavit eventus: Hoc enim fons et origo fuit ut Anglicana Legio dissolveretur et Anglicani milites, ipse que Dux Comes Arundelius cum maximo Catholicae Majestatis et Christianae religionis damno ab eodemmet Senatu revocaretur: Hoc non ad paternitatis tuae tutelam, Veritas enim non indiget alieno auxilio, sed ad veritatis manifestationem libenti animo coram Deo Opt. max. coram hominibus testificor. Insuper est in te rarissima prudentia ac firmissima fides, qua non minus ad hasce calumnias sustinendas te accomodas quam providus navis gubernator, maximis fluctibus obsequitur. Vale meque ferventissimis tuis tuorumque fratrum accusationibus commendo.
Zarenti, 11 Junii, 1608.
Admodum Rev. Paternitatis Vestr. Amantissimus Octavius Archiepiscopus Tarentinus.
Et superscriptio erat:
Dilectissimo fratri Benedictinorum Bruxellam.
No. 8. Admodum Rev. in Christo Patri Augustino de Sancto Johanne, Priori Anglorum Duaci existentium.
Ante unum mensem vobis scripsi certiorem factum me de multis injuriis illatis Patri Vito ab illis quos oporteret melioris esse conditionis et conscientiae quam ut per suggestiones falsas et accusationes mendaces innocentibus quidem non noceant, seipsos autem viris probis omnibus scandalosos praebeant, quod autem ad scribendum potissimum tunc impellebat hoc erat. Narratum enim mihi est istos Machiavellianos, quo facilius Patri Vito exitium quod cupiunt afferant impudentis mendacii originem mihi tribuisse nunc vero cum nullum receperim a vobis responsum, dubitavi ne forte policiti isti insacerdotales meas litteras interceperint ad vos iterum scribo tam ut meipsum ab imputationibus mendacibus liberem, quam ut patris Viti innocentiam notam faciem. Ipsi affirmant me R.D. Octavio qui jam erat Nuntius Apostolicus in Belgio, dixisse fuisse Patrem Vitum ex Anglia in Belgium a concilio regio missum ac designatum ob eodem ipso legationis meae capellanum majorem, neque illud munus alicui alteri dari consilium regium permissurum dominumque Nuntium hoc illis tamquam ex ore meo acceptum retulisse. Quibus ego respondeo in omnibus hisce accusationibus nec vel unum sane verbum esse verum. Primo enim ego Deum testor me nunquam verbum alitale D. Nuntio Apostolico dixisse neque poteram quod tale vere dicere, ego enim auderem et in animam meam suscipere Patrem Vitum cuilibet DD. Consiliariorum penitus ignotum esse Orator Regis Hispaniarum Comes de Villa Mediana, ipse primus et potissimus ago ego ullam habui Patris Viti notitiam quem ipse de modestia et virtutibus mihi valde commendavit et merito quidem, nam, ego expertus affirmare audeo eum esse unum ex devotissimis, humillimis, patientissimis sacerdotibus quem unquam in vita mea noverim; quod autem spectat ad Rev. illum Nuncium Apostolicum D. Octavium, ea est illius morum integritas ut etiam ego auderem respondere ipsum nunquam mihi tribuisse adeo falsum commentum multo minus in injuriam Patris Viti, quam ipse semper magni existimavit et valde laudavit, ut ego ex certa scientia affirmo. Hoc ego rogo ut meo nomine universis divulgetis ut cognoscat mundus hae calumniae quanta cum injustitia sint excitatae tam contra Patrem Vitum quam contra meipsum et quam odiosus sit modus procedendi horam Ecclesiasticum Polyticorum, qui sub pelli Sanctitatis cujusdam reformationis implice quosdam fallunt, intus autem sunt lupi rapaces alias litteras hujus argumenti ad D. Thectherum proximum meum scripsi, neque cessabo singulis hebdomades singulas transmittere litteras ejusdem sententia donec a vobis responsum acceperim, quod cupio esse quamprimum erit commodum, interim vos Deo commendo.
Londino, 14 Junii, 1608.
Vester propinquus amantissimus
Thomas Arundelius.
No. 9. Rev. Domine: Prior Rediit ad nos missus ad hoc expresse a nobis Prior Monasterii nostri ut vobis desiderium quod habemus reformationis totius ordinis Divi Benedicti in Belgio et in particulari Monasterii hujus S. Adriani aperiret, quo tandem reverentia vestra manus auxiliatrices huic sancto operi mihi in limine difficultatem patienti praeberet, tam apud suam Celsitudinem per amicos insistendo quo ista reformatio libere introducatur apud nos, tum fratres aliquos concedendo, qui viam aperiant et modum procedendi ostendant; sed parum dolui quod Rev. tua aliqui ex parte se excusaret et se cum suis non ita adhuc profecisse diceret, quo alios in hac palestra exercere valerent. Putaverim nihilominus ipsam hoc ex humilitate potius quam ex necessitate respondesse et deo differre non potui quin hac cartula charitatem tuam iterum interpellarem per viscera domini nostri Jesu Christi ut huic operi manum apponere non dubitet a D. Deo mercedem receptura bonam et certo sciat hoc desiderium meum et quorundam confratrum meorum non esse notum, sed jam diu hoc opus a me tentatum, et jam antequam quidquam scivisse de adventu vestro in has partes testes sunt litterae quas videt V. Rev. Ill. Mechliniensis in quibus latius de hac re agitur. Unica tantum mihi superest difficultas, ut videlicet impetrem a sua Celsitudine hance facultatem et simul potestatem dimittendi eos qui voluerint se nostris moribus accommodare qui pauci erunt, et illis in Monasterii nostri ordinis authoritate suae Celsitudinis provideri poterit. Et ne Abbates ad quos mittendi erunt causentur gravamen, paratus sum per modum permutationis recipiendi apud nos aliquos ex ipsorum gremio, qui volent se nostris moribus accomodare, quorum numerum longe majorem fore novi, quod autem in hanc horam distulerim negotium nostrum prosequi et quasi in bivio haererim et modo iterum haereram auxilium vestrum implorando non alia fuit nec est ratio quamque malim si fieri possit latere ne multi mali qui causentur nos istud pretextu alicujus singularitatis facere cum tamen Deum testem invoco, solam animarum nostrarum et proximorum aedificationem, queramus, simulque Ordinis nostri restaurationem nam in nostro Belgio haec Christo vinea multum id exigentibus peccatis nostris, deficere quae olim crescere videbatur. Suscipiat atque in nomine Domini Jesu si placet hanc in se provinciam Rev. tua et ea qua novit prudentia hoc negotium nostrum peragat, quo Deus glorificetur nec putet se a Dom. Deo in has partes missum ut latitet sed ut confratrum suorum bona desideria promoveat et fecerit opus Deo gratissimum et animae ipsius perpetui debitores erimus et omnium qui nos in hoc negotio adjuvabunt quod sperantes rogamus Deum opt. max. ut eam diutissime salvam et incolumem conservet.
Raptim ex monasterio nostro S. Adriani, ipso festo S. Thomae, Anno 1604.
Rev. tuae humilis servus et confrater
Frater Henricus Abbas S. Adriani.
G. Inf. 207.
fol. 146.
Bibl. Ambros.,
Milan.
1035. Scriptum pro informatione Ill. DD. Cardinalium S. Congregationis S. Officii in causa Benedictorum Anglorum. (fn. 5)
Quoniam Rev. Pater Personius jam antea tradidit Ill. Cardinali de Bufalis capita quaedam accusationum suarum contra Benedictinos Anglos tamquam radices suae oppositionis, nos ut tam S.D. N. quam VV. Ill. DD. et auperioribus nostris obtemperaremus ad singula capita quae semel legimus ut memoriae mandavimus, breve responsum et suo ordine applicabimus.
Objectio I.
Qui Angli ex alumnis habitum S. Benedicti sumpserunt dum vixerunt in seminariis erant indisciplinati et discesserunt, non sine tumultu.
Responsio.
Qui primus ex seminario Anglorum Romano ordinem S. Benedicti ingressus anno 1588 fuit D. Gregorius Sayr qui septem annos Collegii Anglicani disciplinam ita exacte observavit ut tamquam exemplum aliis proponeretur, neque ulla illi poenitentia vel ob levissimum delictum aliquando a superioribus sit imposita. In monasticae disciplinae observatione quam fuerit insignis tota congregatio Cassinensis luculentum testimonium exhibebit, et tamen tanta virtus cum summae doctrinae publicis monumentis conjuncta aemulorum calumnias evitare non potuit. Nam Jesuita quidam ut postea alteram adolescentem ab ordine Benedictino averteret, affirmare est ausus eum qui primus in Italia habitum illum indueret ad id conductum fuisse ab haereticis ut alios post se traheret quo minus patriae essent utiles, vel certe ut Jesuitis sese opponeret. De reliquis qui ante missionem in Angliam hoc est ante annum 1602. Monachi Cassinenses facti sunt, hoc satis sit dixisse, eos omnes sacerdotes in Collegio Superiorum approbatione fuisse ordinatos, ibique omnia ea munia subiisse quae non nisi dignissimis et maxime probatis deferri solent. Denique in spiritualibus exercitiis etiam si alia via non ut discolos sed ut aptos satis, qui suae societati adjungerentur fuisse ab eisdem allectos.
Quod vero ex Seminariis ad Monasteria exiisse dicuntur cum tumultu nescimus plane quid sibi velit qui hoc affirmat, cum non modo nullum in Alumnis tumultum, sed nec quietis alicujus perturbationem ex cujusquam discessu sequutum fuisse omnino meminerimus. Aemulus vero si aliqui particulare habeat proferat in medium, neque enim deerit quod singulis respondeatur.
Objectio II.
De vocatione sua ad Benedictinos non expectaverunt judicium superiorum ne rem communicarunt cum illis.
Responsio.
Nullus fuit omnium qui vocationem suam Confessario suo non communicavit, ab eoque jussus Rectori non pateficit, sed cum saepius experti essent se hac ratione non solum nullam ab eis aut solamen aut auxilium sed dissentiones et demum persecutiones nisi ab inceptis desisterent reportare et qui antea in gratia fuerant, postea extrema omnia pati cogebantur se plane superiorum suorum in hac re judicium suo nimio cum damno experiri animadvertebant relictis superioribus quos jam senserant Adversarios sibi in via Dei Contenti fuerunt judicio Ill. Cardinalis Alani Rev. Episcopi Cassinensis, aliorumque suorum popularium prudentum et spiritualium quos non solum approbatores semper, sed etiam adjutores vocationes suae habuerunt apud Patres Cassinenses.
Praeterea permirum videtur reliquis omnibus Religiosis hoc seminariorum superiores tantum sibi sumere ut de particulari vocatione suorum Alumnorum penes illos solos sit judicium qui etsi ex anteacta vita et spiritualibus exercitus utcumque conjicere possint hunc vel illum velle servire Deo in via perfectiori, tamen in quo particulari vitae statu servire Deo hic aut ille vocetur hoc non ex Rectorum judicio sed ex anno probationis canonicae aestimatur. Et certe interdum falli illos in hoc alienae vocationis judicio, argumentum est quod multi qui suam societatem magna facilitate adolescentes se intulerant, ex eadem postea iterum viri facti pari inconstantia exierunt, et aliqui etiam apostatarunt, cum ex non valde dispari Benedictinorum et Jesuitarum Anglorum numero nullus sane nostrum quorum ipsi vocatione improbarunt conservante nos Deo vel ab ordine suo desciverit vel in ordine in quiete vixerit.
Objectio III.
Aliorum nationum Benedictinos male informarunt contra Jesuitas et litteris ad Collegium scriptis disturbarunt scolarium quietem.
Responsio.
Nostri officii est superioribus nostris de iis rebus omnibus quae ad nos pertinent reddere rationem, quocirca cum multa quae delata fuerant nostris superioribus ab ipsis objecta nobis fuerint necessitas nobis saepe imponitur narratione veritatis calumnias diluere et nostram tueri innocentiam, sibi igitur non nobis imputent si dum vera narramus non bona de illis commemorare valeamus.
Litterae vero nostrae quas quietis perturbationis vocant in medium ut proferantur petimus, nec solum ea quae ad Collegia scripta dicuntur, sed quascumque alias contra nos dabere se jactant ut illorum sensu percepto eis satisfacere possimus.
Objectio IV.
Odium contra Societatem prodant libris impressis.
Responsio.
Nos nullum odimus, nullum a nostris librum scriptum novimus in quo alia quam honorifica de Jesuitis mentio facta est, verba tandem prodat ut quid reprehendat videamus ipse interim dicat cujus spiritus est liber ille suus de reformatione Angliae in quo contra nos Cistercienses, Equites Melitenses et reliquos ordines multa sunt.
Objectio V.
Agentibus Romae presbiteris appellantibus decreta est missio Benedictorum in Angliam, ita ut ipse se unirent in Anglia Jesuitis ipsi e contra se unierunt presbiteris appellantibus.
Responsio.
Agebantur primo de missione Benedictinorum in Angliam et de fundatione Monasterii pro illis anno 1597 a Prelatis quibusdam in hac Curia nihil adhuc ea de re cogitantibus Anglis quod tamen consilium interceptum tumultu ferrariensi renovatum deinde anno 1599 per Cardinalem Razzivilium et continuatim per Cardinalem Borromeum perfectum denique per Cardinalem Camerinum, invitis non tantum Jesuitis sed etiam ipsis appellantibus, postquam appellantes ab Urbe discesserant. Ex quo constare potest hujus objectionis falsitas, nam quod sic decretum fuisse, ut Benedictini se unirent Jesuitis in Anglia hoc et Pontificis et decreti verbis plane adversatur expresse mandato nostrorum superiorum a quibus injunctum nobis fuerat ut nulli partium magis studentes pacifice cum omnibus viveremus quod cuncti pro viribus ita solicite usque ad hanc diem servavimus, ut nulla nostra actio proferri possit in qua uni parti contra alteram faverimus, ut nulla nostra actio proferri posset in qua uni parti contra alteram faverimus.
Objectio VI.
Recusarunt Pacem in Anglia illis oblatam.
Responsio.
Frivola haec objectio longam requirit narrationem et Jesuitis parum honorificam. Nos hoc solum dicimus quod ad unum solum spectat qui cum iter tam longum et periculosum tantis cum expensis susceperit et fere unum jam in hac Curia, solius pacis procurandae causa sed sine valetudinis suae gravi incommodo, ut alia praetermittat, moretur, non est verisimile eum pacem illi oblatam recusasse si spem aliquam verae sinceraeque pacis ostensam vidisset.
Objectio VII.
Appellantes presbiteri tractarunt cum haereticis Magistratibus, partim cum Episcopo Cantuariensi. Appellantibus se univerunt Benedictini ita ipsi cum haereticis communicant saltim indirecte, et haec est multorum opinio.
Responsio.
Appellantes de sua communicatione cum haereticis Magistratibus ipsi pro se respondeant nobis vero nec seritur nec metitur. Attamen non facile credimus illos cum aliquo tractu esse aliquando quod in pre judicium Catholicorum fuerit idque eo minus quod post hanc calumniam aliqui eorum martyres sunt, alii ipsius Summi Pontificis Decreto Archipresbitero assistentes constituantur. Alii postremo ab ipsis Jesuitis in suam Societatem recepti fuerant Interim vero optandum esset ut vel ipsi vel alii quicumque boni Catholici apud Concilium Regium opinione aut authoritate valerent ita ut eorum gratia vis hujus persecutionis aut minueretur aut tolleretur neque eorum quemquam aut in suspicionem vacandum aut indignum judicamus per quem Deus causae Catholicae jam affiletissimae vel levamen aliquod aut solamen afferre dignaretur. Verum noster favor in appellantes qualis sit supradiximus in responsione IIa. Ex quo videri potest quam improbabiliter concludatur nostra cum haereticis in male communicatio et si in medium afferre liceret particulares utrinque conjecturas facile probaretur Jesuitas magis quam Benedictinos nimiam habere cum Ministris Regiis consuetudinem. Hoc certe non concedimus ut Benedictinos in Anglia ut Catholicis plerumque magis gratos sic Magistratibus minus invise haberi, id non solum ob charitatem antiquam Patrum Benedictinorum, quibus Anglia et fidei suae primordia et reipublica ordinem splendoremque acceptum fert, sed etiam quia suspicione caremus apud principes quidem seditionum et consiliorum sanguinolentorum apud privatos vero veluti dominantes Catholicorum fidei et in domibus fidelium despotice imperitantes, quibus suspicionibus Jesuitae laborant.
Quod ad opinionem attinet quod affirmat esse multorum cum magistratibus communicatione, nulla sane ejusmodi opinio est sed clandestina quaedam detractio et submurmuratio, neque ea quidem aliorum quam ipsorum qui eam ab ore Jesuitarum acceptam ut leviter credunt ipsi, sic aliis temere divulgare non dubitant: habent isti obligatas sibi otiosas quasdam femellas et juvenes non ita prudentes, quibuscum suspiciones illas suas quas suggerit effectus Pythagorice insussurant. Hi rursus eas tamquam compertas veritates ubique in opprobrium multorum etiam sacerdotum solent promulgare, quod a nobis necessario hoc loco commemorandum videtur ut aliquod hinc malo remedium possit adhiberi nisi hujusmodi calumniis tandem aliquando finis imponatur, nulla unquam pax potest constitui quae diu permanebit.
Objectio VIII.
Et si cum conventus fieret sex Theologorum ut de juramento pro parlamentano statuto quid faciundum deliberaret Benedictinus ille qui intererat juramentum illud esse tunc teneret illi citum postea tamen mutata sententia idem tenuit juramentum esse licitum, aut saltem opinionem illorum cui licitum id putabant esse probabilem.
Responsio.
Non solum in Conventu sex Theologorum Superior Cassinensium acerrime oppugnavit opinionem Archipresbiteri pro juramento, sed etiam omnes Benedictini ante Breve apostolicum hoc juramentum damnaverunt tamquam intrinsece malum unde qui primi in hac causa mortem passi sunt, alter confrater ordinis alter Monachus reliquorum monachorum sententiae obtemperantes maluerunt injurati mori quam jurati vivere, atque ipsemet Monachus qui praesenti hoc articulo tacito nomine accusatur simul cum alio monacho in carcere adhuc superstes, mortem ob juramentum improbatum in dies expectat.
Ex quibus licet hujus calumniae falsitas satis constat, tamen manifestior fit quod ipsemet Jesuitae aliud fundamentum ejus afferunt quam litteras cujusdam Presbyteri Parisiis commorantis qui se hujusmodi quicquid de Benedictinis aliquando aut scripsisse aut audivisse per alias litteras prorsus abnegat et certe quo ad juramentum attinet utinam Jesuitae semper in eo rejiciendo parem nobiscum constantiam praebuissent.
G. Inf. 202.
fol. 147.
Bibl. Ambros.,
Milan.
1036. Media Firmandae Pacis in Anglia. (fn. 6)
Ante omnia considerandum est, id quod omnium aetatum experientia et historiis constat, Anglorum ingeniis insitum esse cogi vel circumveniri plane nolle quod memoria tenens Cardinalis Alanus piae memoriae quisquis alius Anglus apud Anglos auctoritate pollebat quae pro imperio praecepisse potuit precario semper ab illis obtinuit. Quapropter vix fieri poterit ut inter Anglos pax firma sit dum suspicentur sacerdotes quemvis si vel fraude illis velle dominari.
Primo, de calumniis jam jactis ita satisfiat ut laesis non obsint in lucrandis animabus et inposterum calumniis sub gravi poena obvietur.
(2) Ut nemo regularis rebus vel personis sacerdotum saecularium ecclesiasticis vel civilibus se ingerat, vel praetextu quovis se immisceat causis vel controversiis extra ordinem suum, nisi quando vel necessitas vel charitas adeo manifeste jubet, ut nulla suspitio sit in hujusmodi casu se quaesito adhoc colore charitatis signa invicem et clericis saceularibus sic tamen ut in aliorum negociis non se implicent nisi de rogatu certo et serio, illorum omnium quorum interest. Denique eum morem quo utuntur antiqui Regulares in Italia et alibi per totum orbem omnes Regulares etiam recentiores inter se et erga saeculares sacerdotes servent in Anglia, Scotia, Hibernia reliquisque Regis Angliae dominiis.
(3) Neque directe neque indirecte, neque per se, neque per interpositas personas saeculares aut regulares sacerdotes aliorum sacerdotum poenitentes quovis quaesito colore ad se suosve trahant, vel invitent, neque unus alium e residentiis ejicere conetur imo non permittant alios sua causa vel sponte de poenitentibus vel residentiis transferendis laborare, sed quantum possit hanc suorum operam impediat hoc enim a quibusdam fit cum praejudicio sacerdotum et scandolo laicorum.
(4) Quando sacerdotibus secularibus vel regularibus contigerit quod aliquem ex haeresi vel schismate trahant, vel spirituales filios aliquos sibi honestis modis acquirunt, nullo voto vel promisso, vel juramento aut aliquo alio vinculo tales obligent aut ipsos se obligare permittant ut iis solis vel ex eorum electione et non aliis utantur confessariis neque dum efficiunt Catholicos simul etiam et suae partis factiosos et aliorum sacerdotum vel ordinum contemptores efficiant.
(5) Ut sacerdotes tam saeculares quam regulares tueantur quantum in se est foveantque tam in se quam in suis poenitentibus candorem illum antiqum Anglicum, quo in Verbo veraces in negocio justi olim fuere atque expellere curent nuper invectas subdolas aequivocationes, pueris etiam et feminis in civile vitae consuetudine jam familiares et perfidas circumventiones in negociis. Nec velint praesertim Regulares gloriam quaerere ex nominibus.
Politicorum reliquosque tamquam minus politicos contemni, nam de hujus generis aequivocationibus et strophis ab aliquot annis male audiunt Catholica apud haereticos atque ipsis Catholicis pluribus et melioribus quorundam Catholicorum conversatio onerosa est, ne dicam, odiosa.
(6) Nulli Regulares, sive persona sive ordo seminariorum Alumnos tamquam peculiares jure suos sibi vindicent, saeculares enim sunt alumni et his regularibus nullo vinculo obstricti nisi titulo cujusdam gratitudinis et quamvis hi regulares magistri et rectores stipendiarii non sint, cleri tamen saecularis in hac collegiorum cura ministri sunt ad hoc munus satis abundantem provisionem ex publico praestitam habentes; et quia observatum est nullos in alumnos seminariorum eligi a quocumque praeterque ab aliquo societatis patre, aut si obediente commendatos (id quod in damnum publicum et ignominiam aliorum tam saecularium quam regularium sacerdotum redundat) providendum est ut qui a primariis sacerdotibus aut ordinum superioribus in Anglia existentibus idonei commendantur recipiantur sine repulsa nec recipiantur in alumnos vel alumni maneant post obligationem ad aliquam religionem.
(7) Quia hoc persecutionis tempore religiosi habitum suae religionis in Anglia gestare non possunt quo dignoscantur et quia ut liberius in persona saecularium exercere possint quae regulares qui essent et haberentur tractare non deceret; quidam suis devotis indutias dant ne in suam Societatem ingrediantur, sed maneant in habitu et dignitatibus saecularibus ecclesiasticis vel civilibus acquisitis vel acquirendis ut tamen ex voto interim obedientes gaudeant gratiis spiritualibus ejus societatis. Ideo cum aliqua persona ecclesiastica se dat aliqui religioni per ingressum actualem in illam religionem vel per obedientiam voto juramento aut alio aliquo vinculo firmatam personae cuivis vel societate praestando teneantur statim intra viginti dies ab ingressu suo vel deditione vel oblatione ad talem obedientiam de hoc certiores facere superiores, tam cleri saecularis quam quorumvis regularium in Anglia existentium ut cognoscant omnes ad cujus jurisdictionem talis persona in posterum spectabit.
(8). Nullus regularis vel regularibus obediens ex voto, juramento, promisso vel alio vinculo aliquam superioritatem habeat in clero saeculari et qui superioritatem ullam vel magistratum vel minus inter illos habiturus est antea sub juramento affirmet se ab omni regularium ordinis vel personarum obedientia sic firmata liberum esse semperque futurum dum magistratum in clero geret vel in Anglia vel in collegiis seu residentiis saecularium sacerdotum extra Angliam. Quod si unquam antea ad aliquam ordinis alicujus vel personae obedientiam talem subeundam propensionem propositumque habuerit, exprimet ad quem ordinem ne in causis illius ordinis postea iniquus aut partialis appareat.
(9) Nulla persona ecclesiastica directe vel indirecte per se vel interpositam personam S.D.N. sive sedi Apostolicae vel aliis principibus et prelatis sub pretextu boni proprium suum suique ordinis commodum proponat vel procuret sibi vero suisve si quid velit id aperte et ingenue petat ex hoc enim abusu huic sedi et principibus passim imponitur, dum quidam Angli causam publicam semper clamitant, dum privatam maxime satagunt.
(10) Nulla persona ecclesiastica, saecularis vel regularis principium saecularium vel civilis status negotiis tractandis incumbat, neque in Anglia neque extra Angliam si talis persona Angla sit aut ad missionem Anglicam quovis modo pertineat vel res religionis Catholicae respective ad Angliam tractet, et non solum facto, scripto dictove abstineat, quo statum civilem in civilibus offendat, sed etiam ab omni specie actionis quae talem suspicionem Magistratui civili moveat, adstringanturque omnes ad media mere Apostolica in patriae conversione procuranda hoc enim media, et si semper non successerint ad alienam salutem, nullo tamen tempore nocere possunt, sed pax Apostolica si ubi datur non recipitur, cum incremento salutis propriae ad nos revertitur. Hoc quia hactenus non est observatum in Anglia severior persecutio inflammatur, dissidium inter Catholicos nutritur debitus honor martyribus detrahitur, sanguinisque eorum infructuosior redditur, dum infamantur omnes de patriae excidio meditato, eo probabilius apud vulgus quo frequentius certiusque probari dicitur frigidusque excusatur quosdam hujusmodi funestis Concilii locum dedisse, ad nihil quidem unquam efficacibus nisi ad fidei opprobrium, Catholicorum odium, Ecclesiae ruinam, seductorum scandalum qui his postremis annis hoc epitheto Catholicos insigniunt sanguinarios videlicet Papistas appellando.
(11) Inter alias causas cur litteris apostolicis in Anglia minus creditur haec fere potissima est quia unusquisque quod contra se esse putat subreptitium putat vel papam adactum metu ne quidam apostatent ne reges irascantur vel saltem informationem sequi et consilium suorum aemulorum qui in Curia existentes non quod re verum sed quod sibi commodum est S.D.N, suggerunt, propterea quandoque quaedam inter Anglos falso pretendi a Pontifice esse profecta, hac de causa opus esse videtur ut quando causa publica quae omnes concernit tractatur, informatio et deliberatio adhibeatur delectarum personarum cujusvis religiosorum ordinis et ex clero saeculari quae ad hunc finem hic in Curia semper residere deberent (nam cum jus ex facto nascatur factum peperam narratum non potest rectum parere judicium) hoc modo autem fiet ut unusquisque illis constitutionibus facile acquiescat ad quarum ordinationem ipse quasi per procuratorem informantem et dehberantem concurret et sedes Apostolica inposterum non decipietur falsis narrationibus, nec amplius obtendi potest in excusationem inobedientiae suspitio subreptionis vel ignorantia litterarum Apostolicarum quarum notitia plenam unusquisque a suis procuratoribus hic residentibus habere poterit nec suspitio posthac erit protectores, visitatores etc. dari ad gratiam personarum non ad negotiorum utilitatem.
(12) Nemo saecularis vel regularis directe vel indirecte per se vel per alium impediat vocationem seu divertat bonos motus alicujus ab hac vel ilia religione approbata ad suam neque in spiritualibus exercitiis vel extra trahere conetur aliquam personam ad suum ordinem neque verbis utatur factisve ullis intendendo hunc finem.
(13) In unione quae fieri pretenditur inter dissidentes necesse est exprimi hanc unionem quoad modum procedendi in procuranda patriae conversione, neque alias neque aliter fieri aut intelligi, nisi quatenus partium utraque ad media mere apostolica se adstringat, prout hactenus fecerunt gentium apostoli et expresse praeceperunt tam piae memoriae Clemens Papa VIII quam S.D.N. Paulus Papa V ideo autem hoc exprimi necesse est ne in qua suspitione perturbandi status civilis et seditionam quidam jam obruti jacent omnes sine ullo discrimine involvantur.
(14) Archipresbyter in Anglia quando quidquam tractat quod non solum ad clericos suos saeculares sed ad universos Catholicos publice spectat adhibeat consilium consensumque superiorum in Anglia regularium.
(15) Nemo discordias sacerdotum inter se vel scandala occurrentia, cum laycis communicet, multo minus cum haereticis et schismaticis nisi sint ejusmodi quae vergunt in publicam patriae perniciem, praesertim ipsorum Catholicorum neque haereticorum schismaticorumve imploret auxilium contra sacerdotes sibi adversantes, vetenturque omnes, sub gravissima poena amissionis facultatum ne cum haereticis publica tractent absque consensu omnium superiorum cujusvis ordinis sive saecularis sive regularis in Anglia existentis.
(16) Rationibus reddendis tam de regimine quam de redditibus quotannis teneantur Rectores Seminariorum coram aliqua persona saeculari in dignitate ecclesiastica posita et regularibus delictis omnium ordinum in missione Angliae subditos habentium, qui in suis claustris regimen habuerunt.
(17) Multorum annorum experientia constat quadam ingenia inquieta impedimento esse concordiae, quare ut pia meus S.D.N. suum effectum plene habere queat pacemque efficiat stabilem quam intendit, omnino necesse videtur, quosdam removeria tractandis rebus Angliae et ab hac Curia aliisque principum aulis. (fn. 7)
G. Inf. 202,
fol. 148.
Bibl. Ambros.,
Milan.
1037. Rationes Quas afferunt nonnulli contra Monachos Benedictinos in Anglia ex authoritate Summi Pontificis laborantes.
Primum omnium affirmant Monachos illos qui primum in Hispania habitum S. Benedicti susceperunt non zelo aliquo vitae sanctions sed spe majoris libertatis e seminariis ad monasteria transiisse et priusquam discessissent factionibus et discordiis ipsa pene seminaria evertisse, easdemque simultates ab ipsis contra Patres Jesuitas semel excitatas deinceps semper in Anglia et extra Angliam fovisse.
De prima Calumnia.
Dicimus haec ab ipsis falso commemorari neque enim ullus eorum qui in Hispania ad habitum admissi fuerunt ullius discordiae causa extitit, quod si aliqui propter ipsorum in monasteria ingressum facti fuerunt tumultus illis ipsis potius patribus Societatis imputandi sunt quod ex ipsa historia ingressus nostri constabit.
Primus omnium nostrum frater Augustinus de S. Johanne, qui antea vocabitur Joannes Bradislaus Ordinem Benedictinorum ingressus est, idque consentientibus Seminarii Vallisoletani superioribus et pro ipso intercedentibus. Is enim frater Augustinus cum votum religionis emississet, post gravem morbum convalescens votum suum patribus societatis aperuit, eorumque imploravit auxilium ut si Benedictinus fieri posset et post aliquod tempus in Anglia mitti, id pro eo assequi vellent sin minus alium ordinem in quo illud consequi circumspicerent. Itaque praedicti Patres commendarunt ipsi fratrem Augustinum Priori Vallisoletano, qui eum libentissime excepit, aliosque se excepturum promisit, cum promissione eosdem postea in Angliam mittendi. Itaque ille monachus ipsorum voluntate factus est sine ulla turba aut tumultu, de cujus innocentia quamdiu in Seminario fuit ipsi negare non poterunt eum vixisse sine querela, propterea unum ex praefectis alumnorum collegii fuisse donec de monacatu tractaret.
Paulo post id tempus (quod fuit mense Aprilis anni 1599) frater Joannes de Mervina, alias Robertus et ipse unus ex alumnis qui usque ad id tempus propositum religionis occultans, vixerat etiam sine querela, petiit ab iisdem patribus ut eum etiam Priori Vallisoletano commendarent, qui eum summo mane dimiserunt ex seminario ad monasterium, quo ipsi quatuor aut quinque post ejus diei meridiem accesserunt et loco commendationis quam homini peregrino ex charitate debebant, eum apud monachos tot onerarunt accusationibus ut omnino perterre fecerint Priorem ne eum ad habitum admitteret, cum spe sacerdotii aut missionis in Angliam. Quare videns se frater Joannes ita in juste circumventum petit a Priore et monachis ut si is non obstantibus his patrum accusationibus, ab illis iterum in seminarium posset admitti ad locum alumni, vellent tunc recte judicare istas accusationes meras fuisse calumnias, promiserunt monachi. Ille patribus societatis humiliter sese provolvens, obtinuit ab eis ut iterum in seminarii alumnum admitterent, quod illi valde cupide fecerunt, sperabant enim fore ut illius regressus ad monasterium omnino alios perterre faceret a monachi instituto suscipiendo. Sed cum Prior Vallisoletanus videret patres Societatis eum iterum ad se inter alumnos suos recepisse quem apud ipsum ita accusarent, ut omnino sacerdotii incapacem, colligens ex hoc facto patres nihil aliud illis accusationibus quesivisse quam ut impedirent eum ne monachus fieret, eundem cum quattuor aliis seminarii alumnis ad se venientes ad habitum admisserunt veniebant autem illi a seminario clam superioribus ejus et quasi occulta fuga quoniam ex diligentia qua utebant patres ne frater Joannes Robertus monachus fieret videbant fore si patribus desideria sua manifestarent ut ab illis omnino impedirentur. Nulla hic intercessit discordia aut factio sed culpa magna patrum qui hominem peregrinum fictis falsisque accusationibus conabantur ab aditu religionis qui Christiano cujusvis patet arcere quique ita aperte ostendebant sese adversarios illis qui propositum haberent Benedictinae religionis ut cogerentur alumni secreta fuga sibi ad religionem illam aditum parare, sed postquam isti quatuor abiissent, patres Societatis qui tunc praefuerant illi seminario non cessabant ordini Benedictino detrahere publicis in recreationibus, dictantes non esse inter illos homines ulla doctrina celebres, eosque Anglos qui in ilium ordinem ingressi sunt exploratores fuisse, nominatim unum D. Antonium Martinum, qui paucis antea annis in Cassinensem congregationem contulerat, aiebant ab Angliae subcamerario, pecunia corruptum, ut id faceret, aliosque alumnos ad idem induceret ut sic a praedicanda inter concives suos vera fide abducerentur; quae cum passim dicerent et plerique alumni intelligerent, ista quam falsa essent et futilia efficerunt hujusmodi criminibus ut multi considerantes sanctissimum ordinem inique ab istis accusari ad eundem etiam animum suum applicant. Quare minister seminarii Vallisoletani P. Joannes Blactefaa, qui nunc Romae agit, hanc animorum mutationem sentiens pro concione monuit alumnos si qui essent qui Benedictini fieri vellunt, ipsum fideliter adirent se eos omni opera adjuturum.
Quod cum audiret et crederet Presbyter quidam qui tunc Joannes Lones, nunc autem frater Leander vocatur, adiit ipse ministrum et petiit ut ab ipso mosasterio Vallisoletano commendaretur. At patres societatis agentes primum cum episcopo efficerunt ut monachi negaverant eum admittere et turn eum ipsi ex seminario suo expulissent, ob eam solam causam quod monachus fieri voluisset nisi indigne ferentibus tantam inhumanitatem, ipsis alumnis retinuissent eum in seminario, accepto prius ab ipso juramento eum nec per se nec per interpositam personam cum monachis de habitu suscipiendo acturum sed solos patres societatis deprecatores adhibiturum, nec ullos alumnos quamdiu in seminario degeret, ad monasticam vitam exhortaturam. Id juramentum, quamvis iniquum, ipse admisit et servavit, et post aliquot menses iterum Patres Societatis adiens rogavit ut pro eo intercederent ad Abbates sin minus ipsi darent licentiam illud per se agendi, quare cum viderent illum non posse detineri, ipsi cum Priore Vallisoletano per seipsos commendarunt. Itaque neque hic ullius tumultus causa extitit, sed molestias potius ab eis indignas pertulit. Postea vero cum idem frater Leander acceptis quibusdam alumnorum seminarii litteris respondisset, et in rescriptis suis nihil adhibuisset quod nocere possit seminario. Pater Cresuellus ad dicti fratris Leandri Abbatem contra ipsum et fratres suos epistolam misit, plenam astutis calumniis, in quibus praeter alia tali homine indigna rethorica praeteritione utens ait se quidem non accusare fratrem Leandrum sed solum hoc dicere quendam ex nostris (D. Antonium Martinum ut antea dixi licet tunc non nominaverit) a D. Thoma Heneagio camerario quadraginta nimis Anglicae monetae conductum fuisse quod quam plurimos socios ex seminariis in monasteria pellicerit ut institutum seminarii desereretur. Idemque Cresuelus Madriti scribens Vallisoletanos ad patres seminarii, inter alia dixit se curaturum ut monachi Angli utcunque praecibus patriam suam juvarent personis tamen (ut utar vocabulo hispanico quo ipsi utebantur) nunquam juvarent. Atque hi primi sex sive ulla discordiae excitatione post aliquot non paucas injurias acceptas, habitum Benedictinum induerunt, misique sunt primi a felicis recordationis Clemente Papa Octavo in Angliam contra quos quidquid poterat objecit Romae P. Personius in sanctissimo illo tribunali et nihil tamen aut probavit aut profecit.
Triennio post alii sex animum appulerunt ad Religiones nostrae habitum cum que viderent si Patribus hoc propositum suum manifestarent fore ab illis impedirentur, egerunt ipsi secreto cum monasterii nostri patribus et ab eis obtinuerunt ut quandocumque venirent admitterentur ideoque, quodam de ex improviso relicto seminario ad monasterium profecti sunt, ibidemque excepti pater Cresuelus ea de re accusaverat coram Rege Catholico, Rex negotii cognitionem commisit praesidi Hispaniae, Preses sententiam protulit pro Priore contra Patres Societatis eosque declaravit injuste Priorem accusare et injuste alumnos ne ingrederentur religionem S. Benedicti impedire Patres Societatis rem deducunt ad Archiepiscopum Toletanum, ille etiam eodem modo sententiam fert contra Jesuitas. Quare Cresuelus, habita quadam concione in seminario suo, iterum spondet si qui vellent fieri Benedictini ipsi indicarent se bona fide, illis non modo obstiturum, sed omni praeterea authoritate eos commendaturum. Hoc audito adeunt ipsum duo alii alumni affirmantes se etiam cupere ut in ordinem nostrum cooptarentur, ille contra pollicitationes suas, omni arte et eloquentia persuadere eis conatur ne fierent, melius illis esse si Jesuitae fieri vellent, denique ut different et quasi deponerent propositum illud effecit. Non latuit reliquos alumnos illa tergiversatio, ideoque alii quattuor, qui eodem habitus nostri amore flagrabant, videntes non esse ulterius fidendum istorum promissis quae tam saepe violaverant, clam patribus ad monasterium proficiscuntur, quod eos excepit perbenigne utpote quos noverat omni astutia versari et impediri ne monachi fieri possent. Cresuelus, hoc audito, adiit nuntium apostolicum ostendit illi indignum factum Prioris, receptare eum in monasterio suo fugitivos alumnos qui sub praetextu religionis adeundae habitum seminarii per vicos, forte ad loca parum honesta deferebant, aliaque hujusmodi tam infamia quam falsa, comminiscens, nuntium in monachos nostros concitavit. Itaque nuntius intempesta nocte hyemali mandat sub excommunicatione ut Prior Vallisoletanus per se aut procuratorem suum cum Anglis alumnis quos susceperat ad se venirent. Idemque mandatum Patri Cresuelo direxit. Itaque adfuit Pater Cresuelus cum Rectore Seminarii, affuit etiam Procurator Monasterii cum alumnis, ibi nuntius mandat alumnis coram veraciter dicerent cur ad monasteria sine licentia superiorum seminarii exivissent. Responderunt causam fuisse quod Cresuelus contra pollicita sua eos qui ab ipso licentia opemque petiverant aut male vexasset aut a proposito divertere conatus fuisset. Negat hoc primo Pater Cresuelus sed cum alumni aliquot nominassent quibus cum ita Cresuelus egisset, non potuit altra quicquam adjungere. Itaque petiit a nuntio saltem ut alumni juberentur ad Seminarium redire pro aliquot tantum diebus donec per exercitia spiritualia perspiceretur essetne eorum revera vocatio a Deo, sed cum iterum ad ipsos redire, nuntius obtulit ut in sua domo manentes exercitiis illis probarentur. Tum Patres Jesuitae conversi ad exclamationes et Rector Seminarii inter coetera dixit Summum Pontificem non satis recte fecisse quod monachos Anglos an Angliam misisset, quod audiens nuntius, maxime commotus est et bis aut ter dicens Summum Pontificem in illo facto melius cognovisse quid expediret quam omnes illi agnovissent, mandavit ut afferrentur cathenae quibus invecteretur Rector qui coram nuntio Pontificem suum imprudentiae accusare ausus esset. Yix praecibus impetratum est ut illi parceretur, sed tandem ignovit nuntius, et inter coetera inquit se non dubitare quin aliquid amplius lateret in eorum animis qui ista dicerent, mandavitque Patri Cresuelo ut reliquos alumnos qui monachatum desiderabant proximo mane sine ulla vexatione habitu seminarii indutos ad monasterium mitteret, praesentes autem alumnos sua benedictione impertiens jussit ut Deum sequerentur vocantem et si ita illis videretur pium et bonum in proposito Benedictino perseverarent. Proximo mane Cresuelus mittit reliquos ad monasterium quos prius persuasionibus detinuerat, sed ne videretur omnino victus alumnis seminarii in unum collectis, jactat se obtinuisse a nuntio ne illi alumni qui in monasteria secesserant intra proximos viginti annos ullo modo in Angliam mitti possent potuisseque se si voluisset eosdem iterum reducere et penetentia digna efficere sed noluisse ne intra oves sanas morbidas adduceret. Quae cum Frater Augustinus rogavisset nuntium an ipse aliquid tale Patri Cresuelo concesserat, respondit, quod ego facerem istis? non possum ego linguas eorum continere ne mentiantur; haec ita facta falsa testabuntur omnes illi religiosi quorum tunc causa agebatur testabuntur Patres nostri qui ad ista tribunalia trahebantur, testabitur ipse Cardinalis qui tunc nuntius in Hispania extitit, unde colligimus id quod vocant factionem nihil aliud fuisse quam conspirationem animorum in tot alumnis ad religionem capescendam, quae quia videbatur illis tandem hoc allatura ut religio Benedictina in Anglia cum illis laboraret, quod illi maxime timebant, maxime nolebant; ideo factio tumultus discordia dicitur.
Quod autem hanc simultatem deinceps fovisse quidquid dixerint probari non potest, nec estendi qua in re nos Benedictini dicto vel facto Patres Societatis oppugnaverimus, laeserimus aut ullo modo offenderimus, nisi solum in hoc interpreteatur injuriam sibi fieri quod nos illorum partes non sequamur in simultatibus non eis nos ipsos per omnia subjiciamus, non eo modo quo illi negociis politicis immisceamus. Nam aliud aliquid in quo eos laeserimus ubi produxerint et probaverint causa cedemus. At nos contra probare possumus eos scriptis dictis et factis non desiisse nos impugnare ab ipso initio missionis nostrae. Primum quidem in istis quae jam enumeravimus deinde in ipsa urbe Roma, cum Personius palam egisset, ne missio nostra a RR. Cardinalibus stabiliretur, cum tamen nos eo tempore vel ipsis Jesuitis nos ipsos subjicere parati essemus. Praeterea cum hoc Romae obtinere non potuissent, obtinerunt a Rege litteras ad abbates nostros in quibus mandabat ut differrent missionem nostram in Angliam. Iterum in ipsa Anglia quibus nos calumniis impetebant notum est Romae litteras infames de nobis scriptas in Collegio suo publico legerunt de quibus convinctus coram generali suo Personius satisfacturum se nobis quos laeserat promisit. Jam autem in Belgio quantum nobis obsistant omni Belgio notum est et statim planius dicetur. Et haec de prima calumnia in qua longiores fuimus quia magis per ista patet quantum virus contra nos conceperunt.
(2) Deinde asserunt eosdem monachos nec aetate nec moribus nec eruditione tantae provinciae suscipiendae pares esse, cum nec ab annis possint habere experientiam nec ulluc egregiae virtutis specimen in seminariis ostenderent, nec ex ipso vitae genere mediocrem saltem litteraturam possint adipisci, utpote qui solido studiorum causa omnino destituebantur, ideoque esse omnino indoctos imperites incostantes adolescentulos.
De Secunda Calumnia.
Primum ostendant illi qua in re vel propter experientiam adolescentiae vel morum levitatem vel ignorantiam aliquam officii nostri per hos quinque annos (quibus in Anglia laboramus) erraveremus, et deinde ista nobis objiciant. Deinde audacter asserimus sive aetatem sive eruditionem sive conversationem inter Catholicos (nam de interioribus judicet solus inspector Deus) spectent non posse illos vacuum aliquem invenire et gratias agimus Deo quod nec nimia doctrina nos adduxerit ad aliqua supra nos excogitanda nec experientiae confidentia nos abduxerit ad ulla desperata consilia nec morum pravitas ullos a nobis adhuc alienaverit, nec adhuc inter nos inventus est ullus Apostata nec ullus qui contra dignitatem functionis sacerdotalis aliquid eorum hominibus commiserit nec qui de regibus transponendis aut conversionem animarum per ignominiosa et periculosa stratagemata procuraverit, sed quoniam isti solum haec submurmurant nec tamen probant, de aetate sufficit quod sit canonica in omnibus in plerisque virilis in aliquibus senilis et constans neque enim omnes debent esse senes. De moribus quamdiu in monasteriis viximus interrogaretur S. Congregatio si quid peccatum fuerit in missione, ostendunt isti accusatores aut bonorum virorum officio satisfaciant innocentum famam non lacerent; de eruditione cum simus sicut illi rationis capaces educatique fuerimus in florentissimis collegiis ordinii nostri in Hispania, praecipue Salmaticensi exercitiaque in scholis sub illis sapientissimis magistris frequentaverimus, nescio cur aliquis debeat illis credere nostram ignorantiam accusationibus cum potiore jure, nos illis ista objicere possimus, quos scimus non omnem inter se divisisse sapientiam sed multo majorem portionem aliis reliquisse quam sibi ipsis reservaverint.
(3) Praeterea quosdam illorum Haeretici nimium familiariter usos esse et nominatim legato regis Britanniarum in Belgio et quibusdam etiam haereticorum fautoribus exploratoribus manifeste detectis ut D.Grisphiano Martheam, D. Carolo Pageto, D.G. Giffordio imo etiam ipsis consiliariis haereticis facilem eis aditum patere, idque aiunt constare tum quod consilio monachorum abusi sint consiliarii illi ad dissipandas cohortes auxiliares Anglorum in Belgio, tum etiam quod monasterium in Duacensi urbe avide cupiant erigere ut piis conatibus Societatis commodius sese opponunt et pacem Seminarii perturbent.
De Tertia Calumnia.
Hac calumnia contra nos in Belgio jam per aliquot menses pugnaverunt, hanc instillaverunt verbo et scripto auribus in quorumvis principum te magnatum ejus et abbatum nostrorum qui eam ab ipsorum ore et calamo accipientes et ipsis respondentes confutaverunt et nobis ad se venientibus indicaverunt. Quod Frater Jo. Augustinus legatum Regis Angliae Bruxellis bis aut ter convenerit, fecit id ex auctoritate Rev. Octavi Tarentini qui hoc omni de negotio fidelissime poterit respondere. Quod si id ex quadam urbanitate fecisset ne videritur Regem adhuc suum contemnere cur potius hoc illi vitio vertitur quam Pater Balduino qui saepe eundum legatum solebat invisere, et cum postea legatus ei prohibuisset omni diligentia ambivit ut iterum admitteretur, cur magis quam Patri Cresuelo qui saepe etiam legatum ejusdem regis in Hispania invisit, An quia soli illi in negociis Aulicis decocti sunt, ideo non licet alii minus versatis in politica scientia sine periculo haeresis Legatum Regio sui adire. Quod si illi viri nobiles et prudentes quos isti quia adversarii sui sunt haereticorum fautores exploratoresque vocant, nobis, benevoli sunt et benefici, certe nulla ratio nos cogit ipsorum amicitiam deserere propter istorum accusationes donec aliquid aliud de illis ostenderint quare adversarii eos debeamus quam hactenus ostenderint.
Quod ad consiliarios Regis attinet insulsum est mendacium (et tamen ab ipsis profectum) hujusmodi negotiationes ipsis relinquimus quos scimus aliquos fovere qui revera ipsos adire soleant. Nos regia apostolica incedimus via, negotium missionis nostrae spiritualibus armis agimus non politicorum consiliis, dissipatio cohortum regiarum praecipuum est argumentum malevolentiae ipsorum cum illud nobis objiciant quod ipsi cupidissime praestiterunt. Frater Augustinus a Regis Catholici legato D. Joanne de Tassis rogatus egit cum Comite Arundelio ut tribunatum ilium militarem susciperet. Egit cum Archiduce, Frater Augustinus secundum Arundelia postulata transegit negotium, rediit an Angliam ad Arundelium qui noluit transfretare nisi Frater Augustinus una eum comitari vellet, igitur comitari eum cogitur, venit cum ipso in castra, isti videntes rem hanc sine ipsis transigi agunt sedulo ut Fratrem Augustinum quem Archiepiscopus Mechlineae constituerat cappelanum majorem cohortem Anglicarum ex ilia authoritate dejiceret.
Mittunt igitur illo quendam Presbyterum cum authoritate apostolica ut nullus esset in illis cohortibus presbyter Anglus nisi a praeside seminarii Duaceni et decano Cortracensi approbatus, Nuntius Octavius Tricassinus nunc Tarentinus, petit per litteras a papa an aliquid tale ordinaverit responsum est ut nihil omnino tale ab ipso concessum cum sic non profecisset agunt cum quibusdam militibus ut memoriali quidam contra Fratrum Augustinum subscriberent, quam ipsorum negotiationem quidam capitaneus ut vocatur Joannes Blunt casu detexit cum dicto memoriale quidam presbytero Thomae Balthero tunc in castris degenti ostendisset tandem secretis artibus et susurris concitaverunt factionem quamdam inter milites, reddunt Arundelium suis invisum ut negotii suscepti pertesus in Angliam rediret ita quod cohortes illae ipsorum consilio non regebantur ipsorum artibus non dissovebantur quod illis nobis nescio qua fronte imponunt. De monasterio contra ipsos erecto scio illos multa dixisse sed quia non merentur aliam responsionem quam nihil quantumvis boni posse ipsorum calumnias effugere quae tarn insigne bonum opus contra se factum calumniantur.
(4) Ad haec duas esse monachorum in Anglia congregationes inconnexas, independentes et alteram ab altera quasi separatim quam rem aiunt non posse diu sine discordia perseverare. Praesertim cum inter ipsos monachos Hispanice congregationis in ipso primo ingresu in Anglia quaedam orta fuerit simultas, quomodo ergo duae congregationes poterunt convenire, si una non fuerit initio concors.
De Quarta Calumnia.
Et si duarum congregationum monachi non tamen duorum, ut ita dicam, animarum, sed omnino unanimes sumus et esse cupimus, propterea et hactenus unanimiter viximus et deinceps major unio melius et firmius conservabit unanimitatem. Simultas autem nulla inter nostros orta est, sed quod videbatur simultas erat revocatio regiminis per unum superiorem constitute a generali nostro facta, quod sane mirum nobis non est, quia quotiescunque opus est superiorem mutamus, sed haec unio quam nobis deesse queruntur maximopere dolerunt si adesset, aderit autem ut speramus non quidem ut isti doleant sed ut amplius non conquerantur nec calumnientur.
(5) Denique aiunt apostolicum hoc negotium praedicandae fidei esse omnino praeter institutum ordinis Benedictini vitam eremiticam aut eremiticae proximam eos profiteri et propterea per sacros canones interdictum illis ne actus hierarchicos exerceant, praecipue modo cui ecclesia varietate ordinum ornetur, quorum aliqui vacent orationi et abstineant a frequentia populi ut Benedictini aliqui in coetu Catholicorum praedicandi munus exerceant, alii inter haereticos et infedeles conversioni animarum deputentur ut Jesuitae et seminariorum alumni, quare Benedictinos transgredi terminos ab ecclesia jam constitutos et praeter antiquorum patrum suorum virorum sapientissimorum exempla falcem suam in alienam messem mittere.
De Quinta Calumnia.
Primo respondeat Summus Pontifex qui hanc missionem nostram jam secundo confirmavit, respondeant congregationum nostrorum gravissimi et sapientissimi patres qui quid hac in re sibi agendum esset optime noverunt; respondeat ipsa antiquitas si nunc primum Benedictini negotium infedeles aut haereticos ad fidem convertendi, Belgium, Anglia, Germania et reliquae nationes per monachos Benedictinos a Gregorio Magno, etiam Benedictino quidquid alii senserint ait Possevinus, aliisque pontificibus etiam Benedictinis missos conversae respondeant utrumne desit monachis institutio et doctrina ad hanc provinciam necessaria testis erit Hispania quae in nulla religione plures doctiores, devotiores numerat concionatores, confessores et magistros respondeat tandem praeter omnes alios authores Thomas Bozius passim in libris de signis ecclesiae et Hieronimus Platus in libris de statu religioso utrum Benedictini id olim fecerint utrum primi in India id fecerint utrum quotiescunque opus habet ecclesia id facere non possint imo non debeant.
Dec. 10.
G. Inf. 202.
fol. 149.
Bibl. Ambros.,
Milan.
1038. Rules to be observed by the Fathers of the Order of St. Benedict and the Fathers of the Company of Jesus for the preservation of the concord which ought to pertain between religious in the service of God and for the propagation of the Catholic faith in the realm of England, drawn up by his Holiness Pope Paul V. on the 10th December, 1608, in the congregation of the Holy Office. (fn. 8)
Firstly, all disputes and quarrels up to the present time shall be consigned to oblivion for ever, each party forgiving the offences which they claim have been done to them with the utmost spirit of charity that is possible.
The Jesuit fathers ought to observe and cause to be observed by their pupils those rules which were established by his Holiness when he was in minoribus and by his Holiness and Cardinal Farnese signed in the year of Jubilee, 1600. Under pain of excommunication and other penalties to be imposed by their general they shall not, directly or indirectly, attempt to draw away any of the pupils of their colleges who wish to enter the religion of St. Benedict or any other order approved by this holy see.
The Benedictine Fathers shall not invite or exhort any of the pupils of the Jesuit Fathers to enter their order, even under the name of oblati, and both before and after the reception of the aforesaid they shall use all that their rule prescribes and that is observed for the reception of those who wish to take the habit of St. Benedict, without any difference between the English and those of other nations.
The Fathers of St. Benedict and the Jesuit Fathers cannot send any one who has entered their religion into England before he shall have first completed the year of noviciate and performed all those acts which are incumbent according to their constitutions, in the same way as other nations who join their orders. No abbot or rector shall of his own judgment ordain the sending of his men to England without the consent of the Provincial or Superior, or visitor, who shall be in their provinces, and who shall give account here to the Most Illustrious Protectors of these missions, who shall report to his Holiness.
They must attend in unity to the conversion of souls, avoiding as much as possible any familiarity with those who have given the oaths or who counsel the taking of the oaths, which his Holiness has reprobated to the King of England, and they shall not propose new forms thereof without first sending word thereof to the protectors, as above.
They shall not meddle with the civil government of that kingdom, and if by chance they recognise that by interfering therein some benefit might accrue to those souls, they must first send word to their superiors, who are nearest to England, and they shall write about it to the protectors here who will afterwards inform his Holiness; and they shall only attend to procuring the conversion of the heretics and the preservation of the Catholics with the greatest unity possible.
Without the license of his Holiness no one can go to England of those who have treated here before him and the holy congregation about these past disputes between them. They shall not bite or strike each other in writings or verbally, in any sort or manner, but shall always speak and write of each other with all modesty and reverence.
If any discords arise, they must give notice jointly to the nuncios of his Holiness in France and Flanders, or to the protectors here, and wait for the answers and commands which will be given to them, carrying these out punctually without bitterness of spirit, but with true and religious charity. They shall agree in the obligation they are under to relegate to the Holy Office all those English whom they know to be heretics or to have commerce in England to the prejudice of the Catholic faith, or without with heretics, the more so as it is the usual secret of the Holy Congregation.
From the observance and neglect of these rules his Holiness will afterwards decide what is to be done about the revocation or establishment of the new convent erected by the Benedictine Fathers at Douay, or the translation of the College.
His Holiness commands the Fathers of St. Benedict and of the Company to observe the above rules and regulations under pain of disobedience and his indignation, and if they do not, in addition to the said penalties his Holiness will deprive them of the power of sending their religious into England and will recall those who have been sent there by them.
Il Cardinalis Blanchettus.
A Cardinalis Montaltus, ordinis Sancti Benedicti Protector.
[Italian.]

Footnotes

  • 1. It arose out of the Archpriest Blackwell taking the oath of allegiance and the brief of Pope Paul V. condemning the oath and forbidding Catholics to take it. See Venetian Calendar, vol. x., page 125.
  • 2. Apology for the Oath of Allegiance, published in February, 1607.
  • 3. A copy of this paper is preserved in the Westminster Cathedral Archives, vol. viii, pages 305–13.
  • 4. In 1090, under the title of The Jesuits' Memorial, a clergyman named Edward Gee, published in English a work of Parsons entitled A Memorial of the Reformation of England, containing certain notes and advertisements which seem might be proposed in the first Parliament and National Council of our Country alter God of His Mercy shall restore it to the Catholic faith, for the better Establishment and Preservation of the said religion, gathered and set down by R.P. 1596.
  • 5. A copy of this paper is preserved among the Westminster Cathedral Archives, vol. viii., pages 299–304.
  • 6. A copy of this paper is preserved in the Westminster Cathedral Archives, vol. viii., pages 411–6.
  • 7. At the end of the copy in the Westminster Cathedral Archives are the words: scripsit D. Anselmus Benedictinus ad instantiam Cardinalis S. Eusebii, anno 1608.
  • 8. A. copy is preserved at the Westminster Cathedral Archives, vol. viii, pages 409, 410.